Me grusht në tryezë dhe me fjalë të hapura Merkel ka folur vetëm një herë: Në 23 gusht 2011, presidenti atëhershëm serb, Boris Tadiç qëndronte me mimikë të ngurosur në konferencën e shtypit në Beograd krahas mikes nga Berlini, thotë DW.
Kancelarja përsëriste ftohtë dhe me ton neutral, atë që i kishte thënë Tadiçit pas dyerve të mbyllura. Serbia duhet të ndalë mbështetjen në veriun e provincës së saj të mëparshme, Kosovë. Beogradi duhet të japë dritën e gjelbër për anëtarësimin e shtetit të pavarur të Kosovës në organizatat ndërkombëtare.
Ndryshe nuk ka për të ecur përpara me anëtarësimin e Serbisë në BE. Tadiç, qeveria dhe shumica dërrmuese e serbëve ndjeheshin të fyer. Asnjëherë nuk do të heqim dorë nga Kosova për shkak të BE, thuhej njëzëri. Vërtet: Serbia zyrtare e la Merkelin të ikë duarbosh.
Pas kësaj përvoje, kancelarja ndryshoi taktikë. Në vend të konfrontimit ajo kërkoi bashkëpunimin me politikanët e Ballkanit. E ndërsa dhe kjo iniciativë nuk solli shumë ndryshime, në 2014-tën thirri Konferencën e Berlinit me krerët e qeverive dhe shteteve të rajonit të njohur tashmë si “Procesi i Berlinit”.
Pikërisht ky format solli rezultate konkrete: një rrjet rinor rajonal sipas modelit gjermano-francez, u hoqën po ashtu tarifat roaming mes vendeve ballkanike të grindura. DW shkruan se ndonëse kujton se krijimi i një tregu të përbashkët rajonal dhe zgjerimi i infrastrukturës së pazhvilluar është ende në fillime. Merkel i mbeti deri në fund besnike motos “me bukë dhe me kërbaç” në Ballkanin Perëndimor.
Me integrimin në BE të rajonit, kancelarja nuk pati sukses: ato çfarë mbeten prej angazhimit të madh të saj në fund, janë ndihmat masive financiare për Ballkanin perëndimor.