Shpërthimi ndodhi para kishës të dielën në orën nëntë të mëngjesit. Katër trupa në trotuar. Dy vëllezërit Alisa 9-vjeçare dhe Miketa 18-vjeçare së bashku me nënën e tyre Tatiana 43-vjeçare. Jo shumë larg ai i një të riu, Anatoli 27 vjeç. Kështu në një sekondë një familje e tërë u shua nga një predhë ruse. I pari që filmoi skenën është Andriy Dubchak, një fotograf ukrainas që bashkëpunon me New York Times. Dhe është ai që tregon historinë.
Po ecja nëpër rrugët e Irpinit, fshatit të sulmuar nga rusët në veriperëndim të Kievit. Kishte refugjatë që përpiqeshin të arratiseshin. Unë bëja foto dhe filma. Pak para se të kisha dëgjuar të shtëna automatiku, po lëvizja me kolegë të tjerë. Në një moment të caktuar u bë e qartë se rusët kishin parë refugjatët duke u përpjekur të arratiseshin nga larg. Të shpërngulurit ishin me qindra: gra, fëmijë, të moshuar, të sëmurë u ndihmuan nga vullnetarë. Më pas mbërriti bomba”.-tha ai.
Nga video e tij mund të shihni shpërthimin. Rastësisht ai ishte duke filmuar dhe ai vetë u plagos lehtë në kyçin e këmbës nga një prerje. Ka pluhur, copa, një vullnetar është goditur. Sapo pluhuri pastrohet, Andriy rifillon skenën, rrotullon kamerën dhe atëherë dëgjon britma, thirrje për ndihmë. Trupat janë në asfalt.
”Dy vëllezërit vdiqën menjëherë. Kur vrapova drejt vendit, ata tashmë nuk po merrnin më frymë. Mami ishte pa ndjenja, por ajo kishte një puls. Ajo ndërroi jetë pak kohë më pas“.- shtoi ai.
Viktima mes viktimave. Sipas refugjatëve, rrugët e Irpinit dhe fshatit aty pranë Buça janë të përgjakur me kufoma të braktisura. Civilët lëvizin ngadalë, të frikësuar nga shpërthimet, të frikësuar nga flakët, ecja mes mbeturinave me bagazhet rezulton e vështirë. Shumë prej tyre kanë ikur nga zona të tjera, nuk i njohin rrugët, shpesh nuk dinë as ku të shkojnë për të arritur në zonat e mbrojtura të Kievit.
“Rusët luajnë si macja me miun. Momentet e gjata të qetësisë pasohen nga sekonda zjarri”, thonë dëshmitarët.
Andriy nuk mund të kuptonte se kush ishin të vdekurit në vend. Askush nuk i njihte dhe në kaos të gjithë po përpiqeshin të iknin. Ai vazhdon: “Pamjet e viktimave i postova në rrjetet sociale lokale dhe pas disa orësh më kontaktoi kumbara e fëmijëve. Mësova se ata janë një familje nga Donetsk që erdhën të jetonin në Irpin në kohën e pushtimit rus në 2014 . Ju pyetët se si vdiqën. Ai donte të dinte nëse kishin vuajtur, po qante shumë. Të gjithë ata janë të mbyllur në bunkerë. Tatiana dhe dy fëmijët e saj duhej t’i bashkoheshin asaj. Tani kumbara do të duhet të marrë trupat që ndodhen në morgun qendror të Kievit. Mes tyre do të bëjnë varrimin. Një komunitet i të zhvendosurve nga Donetsk tani banon në Kiev.”
Ai ka ngulitur imazhin e dy vëllezërve. Miketa kishte një fytyrë të përgjakur. Të dy ishin shumë të mbuluar, bën ftohtë dhe njerëzit lëvizin me rroba të ngrohta. Edhe burri që ishte me ta vdiq shpejt, predha i kishte prerë arteriet.
Nga rrëfimet e mbledhura në vend dimë se ka ende shumë të plagosur të braktisur në rrugët e fshatrave të prekura. Shumë vdesin nga të ftohtit, pa asnjë ndihmë. Nuk e dimë nëse refugjatët po trajtohen nga rusët.
“Njerëzit bëjnë përpjekje të mëdha për t’i shpëtuar rusëve. Dhe askush nuk na thotë se trupat ruse ndihmojnë ose trajtojnë të plagosurit. Në rastin më të mirë ata i lënë njerëzit të shpëtojnë, “- thotë Andriy.
Mes refugjatëve ka zëra se ushtarët rusë në Bucha janë me origjinë çeçene, të famshëm për mizorinë e tyre. Një fakt që kontribuon në nxitjen e frikës. Ai vetë flet për atë dyzet minuta si një ferr të vërtetë.
“Pas mortajës të shtënat vazhduan të binin fort. Pas kthimit më është dashur të hidhem në tokë të paktën shtatë herë dhe jam strehuar dy herë në shtëpitë e braktisura”.-përfundoi ai.