Siç dihet historikisht Turqia dhe Serbia kanë qenë aleatë, të dyja kanë bashkëvepruar në koordinimi me njëra tjetrën ,p.sh. nëse serbisë i është nevojitur që të nxjerrë diçka kundër shqiptarëve dhe vendeve tjera në gadishullin ilirik ajo ka përdor Turqinë për ta ndihmuar atë që të luaj lojën e saj.
Po ashtu edhe nëse Turqisë i është nevojitur Serbia ajo i ka ofruar ndihmën e saj edhe materiale e lërë më vetëm si aleatë. Kështu këto dy vende historikisht kanë qenë bashkëpunëtore të njëra tjetrës, kanë ndihmuar planet hegjemoniste të njëra tjetrës.
Po këto dy aleatë përgjatë historisë kanë patur edhe marrëveshje qoftë sekrete, qoftë publike të largimit të shqiptarëve nga trojet e tyre duke i dërguar në Turqi dhe vendet tjera. Prandaj qëllimi i këtyre dy aleatëve, të Turqisë dhe Serbisë është i njëjtë, ato i shërbejn planeve të njëra tjetrës edhe sot.
Edhe kjo, si më poshtë, tregon se si Serbia ishte një shtet i formuar dhe pranuar brenda Perandorisë Osmane me të drejta të shumta dhe në ndihmë të njëra tjetrës: “Kombi serb formon një lloj shteti brenda shtetit. Ngase ai pranon supremacinë e Portës, kushtet të njëjta të tyre janë të vendosura sipas traktatit të vitit 1815 si më poshtë:
a) Serbët mbajnë përdorimin e lirë të fesë së tyre dhe të kushtetutës së tyre;
b) Ҫdo kryefamiljar paguan në mënyrë vjetore 1 dukat dhe të tjerët individualisht 1 piastra;
c) Asnjë serb s’mund të qëndrojë në perandorinë turke dhe anasjelltas asnjë turk në Serbi; por lejohen të qëndrojnë vetëm ata që shkojnë të kërkojnë ndihmë për çështjet e tregtisë;
d) Kalaja e Beogradit, si Palanka e vogël mbetet e pushtuar nga turqit;
e) Padishahu, në rast të një lufte me një fuqie të huaj disponon një trupë prej 12.000 serbëve.
f) Senati i serbëve vendos të mbaj një agjent konstant në Portën e Lartë.
Senati është i përbërë nga 1 kryetar dhe 4 anëtarë me seli në Semendria përveç kësaj kryepeshkopi ushtron një ndikim të rëndësishëm në çështjet e brendshme të saj. Serbët kanë gjykatësit e tyre dhe gjykatat, të cilat realisht përbëhen nga njerëz të vetë-zgjedhur nga mesi i tyre dhe vendosin sipas zakonit; policinë dhe menaxhimin e punëve të komunitetit , kryetarin e fshatit që mbanë titullin Knjaz(sundimtar).” (Beschreibung der europäischen Türkei:[..]J. Hütz, 1828 faqe 15 -16)