Washington Post, kishte bërë një reportazh për familjen Geci, gjatë Iuftës së fundit në Kosovë, saktësisht me datë 6 dhjetor të vitit 1998.
Jeffrey Smith, në një shkrim të titulluar, ‘’Në Kosovë, jeta në mes të rrënojave”, rrëfente se si në kompleksin familajr të familjes Gecit, në atë familje ku jetonin më shumë se 29 anëtarë, çdo gjë ishte bërë shkrumb e hi.
Nga 470 shtëpi, sa kishte gjithsej fshati Llaushë vetëm dy kishin mbetur të paprekuara, nga suImi që kishte ndodhur në gusht të atij viti.
Familja Geci dhe një tjetër, ishin të vetmet që kishin mbetur në fshat, pa ujë, e pa energji elektrike, atyre nuk iu kishte mbetur edhe shumë mall në dispozicion as në dyqanet e afërta që kishin. Madje, nuk kishte as ilaçe.
Atyre iu ishte shkrumbuar edhe vetura, vazhdonte shkrimi, e për më tepër rezerva e tekstilevedhe mallrave ishte vjedhur apo shkrumbuar.
Gani Geci thoshte se humbje totale kishin pasur 600 mijë dollarë.
“Familja jetonin në dy dhomat e vetme që ishin pjesërisht të thata. Në një dhomë janë dy karrige dhe një sobë e vogël e ndezur nga druri; tjetra përmban një kolltuk që ende mban shenja shkrumbi, dhe një dyshek të hollëtë mbështetur prej druri. Një furrë në qoshe është shkrepur nga shkopinj druri që mbushin ajrin me tym gri të fortë; dritarja e vetme është e mbuluar me llastikë të errët, me një vrimë të vogël. Pasi vëzhguan rrënojat, vëllezërit vendosën të shndërrojnë një shtallë kafshës të mëparshëme dhe kuzhinë në një strehë më të përshtatshme. Që nga ajo kohë, ata kanë bërë godltje të betonit në muret e saj të plasaritura dhe rindërtimin e çatisë me pllaka nga mbeturinat e shtëpive të rrënuara të fqinjëve. Por projekti me siguri nuk do të përfundojë për disa javë të tjera”, vazhdonte shkrimi.
Banorët thonin se nuk duan që të bëjnë riparime në shtëpitë e tyre, sepse ata presin që konfIikti të rikthehet në pranverë.
“Unë po i riparoj këto dhoma në mënyrë që fëmijët e mi të kenë një dimër më të mirë. Të ndërtosh diçka më shumë do të ishte qesharake. Ju mund të shihni policinë në rrugë, kështu që nuk është e sigurt”, tha Geci. Vëllai i tij Gani shtoi, “Ne po mundohemi … në një farë mënyre të kalojmë këtë dimër, në mënyrë që të gjithë të mund të qëndrojmë të gjallë.
Geci, nga ana e tij, do të dëshironte të besonte se konfIikti ka përfunduar. Por ai dukej i pa bindur se ka përfunduar. “Serbët janë budallenj nëse nuk e shohin se Kosova nuk është pronë e tyre,” tha ai. “Ndoshta ata e kanë këtë ndjenjë që mund të fitojnë, sepse ata janë një fuqi e madhe. Por ata humbën në Slloveni, ata humbën në Bosnje dhe ata humbën në Kroaci. Ata nuk mund të na heqindëshirën për të qenë të pavarur dhe është pak vonë që Serbia të pranojë të na japë diçka më pak”
Shkrimi i plotë i botuar në Washington Post:
NË KOSOVË, JETA NË MES TË RRËNOJAVE
Nga R. Jeffrey Smith
Dhjetor 6, 1998
Haxhi Geci qëndroi në kompleksin e tij familjar në këtë vend të Kosovës, duke treguar nga ana tjetër rrënojat e djegura dhe të shkrumbuara të shtëpive, ku ai dhe gjashtë vëllezërit e tij jetuan me 28 të afërmit e tyre deri në fillim të këtij viti.
“Ne kemi një jetë të mirë”, tha Geci, 33 vjeçar, duke kujtuar dyqanin e tekstilit që zinte katin përdhesë të një shtëpie, dhe arat që kishin afër, ku të afërmit rritnin bagëti dhe kultivonin grurë.
Por jeta e qetë e këtij vendi të vogël që ishte tipike për Kosovën para një viti, tani mund vetëm të imagjinohet. Në gusht, sipas banorëve të këtij vendi, forcat serbe shkuan nga një shtëpi në tjetrën, duke pIaçkitur dhe shkrumbuar gjithcka.
Tani vetëm disa shtëpi nga 470 kanë çati dhe një apo dy mure të paprekura, duke i dhënë të gjithë fshatit Llaushë. Një pus (bunar) u heImua me kokën e një qeni.
Përkundër kushteve të tmerrshme të jetesës, Geci e solli familjen e tij në shtëpi në muajin Tetor, pasi Presidenti Jugosllav Slobodan Millosheviç ra dakord për të tërhequr forcat ushtarake përgjegjëse për represlonin civil në Kosovë nën suImet eventuale ajrore të NATO-s, ku shqiptarët po Iuftojnë për pavarësi nga Serbia – republika dominante në federatën Jugosllave.
Familja ishte pjesë e një migracioni masiv të refugjatëve shqiptarë që ktheheshin në shtëpi nga malet dhe pyjet e Kosovës që u inkurajua nga Sekretarja e Shtetit Madeleine K. Albright dhe zyrtarë të tjerë të lartë perëndimorë për të shmangur krizën humanitare. Zyrtarët kanë sugjeruar që për shkak se shumë banorë të Kosovës po riparojnë shtëpitë e tyre dhe tani jetojnë në strehimore të përshtatshme, një zgjidhje paqësore e konfIiktit të hidhur etniko politik do të ishte më e dëshiruar.
Por përvoja e Gecit dhe familjes së tij tregon se gjetja e një forme strehimi është vetëm një pjesë e sfidës; ata gjithashtu duhet të qëndrojnë të ngrohtë, të gjejnë ushqim të përshtatshëm dhe të mbeten të shëndetshëm. Përballë një shkatërrlmi kaq të përhapur dhe të dëshpëruar, këto detyra janë aq të vështira për aq shumë njerëz sa kthimi i refugjatëve mund të jetë duke shtyer zemërim politik dhe jo ta lehtësojë atë.
Zyrtarët e Sh.B.A kishin shpresuar se duke u vendosur në kufi gjatë Iuftimeve ata do të mund të inkurajonin serbët të pranonin diçka më pak se pavarësi e plotë nga Serbia. Por për shqiptarët që përballeshin me një dimër të ashpër ishte e pafalshme që të jetonin në rrënojat e shtëpive të tyre të vjetra, ata mund të ishin më pak të gatshëm të pranojnë një zgjidhje që i detyron ata të qëndrojnë si banorë të një krahine serbe.
Llausha dikur kishte rreth 4500 shtëpi të banuara me shqiptarë, por sot ajo banohet nga vetëm dy familje, njëra prej tyre familja e Gecit.
Të kalosh një ditë me Gecin është të shohësh që në Llaushë, ashtu si në qindra komunitete të tjera, bazat shoqërore të jetës u hoqën plotësisht kur forcat qeveritare zhvilluan ofensivën e tyre ushtarake kundër serbëve , të njohur si Ushtria Çlirimtare e Kosovës. Ishte sikur një përparim gjysmë shekullor duke ndëshkuar përpjekjet që zgjatën vetëm disa orë ose ndoshta ditë.
Së bashku me dhjetëra mijëra banorë të tjerë të Kosovës, Gecët nuk kanë energji elektrike dhe nuk kanë më motorre për të nxjerrë ujë nga puset e tyre. Shumica e gjedhëve të tyre u zhdukën ose edhe u asgjesuan dhe ata nuk kanë para për të blerë pak mallra në dispozicion në dyqanet e afërta. Nuk ka kujdes lokal shëndetësor dhe ilaçe për tu mbrojtur nga tuberkulozi, hepatititi dhe sëmundje të tjera që përhapen në Kosovë.
Për familjen Geci e gjithë bota është bërë e ngjeshur: Në vend që të jetojnë në pesë shtëpi, më shumë se një duzinë prej tyre e kalojnë pjesën më të madhe të ditës në dy dhoma të vogla të nxehura nga soba ( koftorr) të pastruara nga mbeturinat e vendbanimeve të fqinjëve të tyre.
E vetmja veshje e ngrohtë që ata kanë janë rrobat që ata kanë veshur. Ushqimi i vetëm që ata kanë është marrur nga ndihmat humanitare ose sillen nga Skënderaji nga miqtë e tyre n që ende kanë automjete funksionale ose traktorë.
Tre fëmijët e familjes Geci – 5-vjeçari Festim, Kaltrina 2-vjeçare dhe Elvetina 4-muajshe – mbijetojnë në një dietë të varfër me fasule, bukë, vezë, patate dhe kos; ata nuk luajnë jashtë për shkak të të ftohtit dhe patrullimeve nga policia përgjatë rrugës që kalon buzë qytetit. “Ne nuk kemi para dhe asnjë mënyrë tjetër për të blerë diçka,” tha Raba Geci, nëna 60 vjeçare e Haxhiut.
Shumica e banorëve të Laushës, 20 milje në veri-perëndim të kryeqytetit të krahinës Prishtina e mbështetën lëvizjen për të ndarë Kosovën nga Serbia.
Geci dhe gjashtë vëllezërit e tij, për më tepër, janë të lidhur me Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës dhe vijnë nga një linjë e gjatë e nacionalistëve shqiptarë, disa prej të cilëve u eIeminuan për politikë gjatë Iuftës së Dytë Botërore – një lidhje që Geci beson se mund të ketë synuar familjen për ndëshkim të organizuar.
Por përvoja e tyre nuk është aspak unike. Një studim dy-ditor për strehimin në fillim të nëntorit, i organizuar nga zyra në terren në Kosovë e Komisionerit të Lartë të Refugjatëve të U.N., zbuloi se gati gjysma e të gjitha shtëpive në 285 të fshatrave të Kosovës kishin pësuar dëme në Iuftë; gati një çerek u shkatërruan.
Disa rezoluta të Këshillit të Sigurimit të Sh.B.A kanë kërkuar që qeveria jugosllave të ndërtojnë strehimin e shkatëuar nga trupat e saj. Por deri më tani, sipas punonjësve të ndihmës ndërkombëtare.zyrtarët në Kosovë kanë shpërndarë vetëm dy ngarkesa me materiale për 26 shtëpi nga më shumë se 25,000 që janë të dëmtuara.
Geci, një burrë i hollë dhe i lezetshëm dhe shumë i sinqertë, marsin e kaluar së pari i dërgoi larg nga Llausha gruan e tij që në atë kohë ishte shtatzënë dhe dy fëmijët tjerë, kur tensionet u rritën në të gjithë rajonin e Drenicës të Kosovës. Gruaja e Gecit, Emine, 31 vjeç, tha që ata u kthyen në shtëpi dhe u larguan përsëri të paktën tre herë pasi luftimet vazhdonin të lëvizën rreth tyre, ndërsa fëmijët u frikësuan.
Gjatë një periudhe tre-ditore, forcat qeveritare e sulmuan vendin aq në mënyrë të pamëshirshme sa Geci dhe vëllezërit e tij pyetën nëse forcat serbe “ndonjëherë ndaluan të hanë”, tha ai. “Ne u përpoqëm t’i parandalonim ata të hynin, por ishte e pamundur t’iu rezistosh”.
Familja qëndroi së pari në qytetin e Mitrovicës me të huaj para se të transferohej në një fshat të vogël për të qëndruar me të afërmit. Tre ditë pasi forcat serbeu tërhoqën nën marrëveshjen e arritur midis NATO-s dhe Millosheviçit, anëtarët e familjes Geci u kthyen në shtëpi dhe u tronditën nga ato që gjetën.
Asnjë nga shtëpitë e tyre nuk kishte çati, kishte kaq shumë mbeturina që 10 anëtarë të familjes punuan dy javë për ta pastruar.
Toyota Corolla e tyre ishte shkrumbuar. Për më tepër, një rezervë e tekstileve dhe mallrave të tjera ishin vjedhur ose shkrumbuar gjithashtu. “Ishte një fatkeqësi kur e pashë”, tha vëllai 31-vjeçar i Gecit, Ganiu, i cili vlerëson humbjen totale në 600,000 dollarë.
Familja jetonin në dy dhomat e vetme që ishin pjesërisht të thata. Në një dhomë janë dy karrige dhe një sobë e vogël e ndezur nga druri; tjetra përmban një kolltuk që ende mban shenja të shkrumbit, dhe një dyshek të hollëtë mbështetur prej druri. Një furrë në qoshe është shkrepur nga shkopinj druri që mbushin ajrin me tym gri të fortë; dritarja e vetme është e mbuluar me llastikë të errët, me një vrimë të vogël.
Pasi vëzhguan rrënojat, vëllezërit vendosën të shndërrojnë një shtallë kafshës të mëparshëme dhe kuzhinë në një strehë më të përshtatshme. Që nga ajo kohë, ata kanë bërë goditje të betonit në muret e saj të plasaritura dhe rindërtimin e çatisë me pllaka nga mbeturinat e shtëpive të rrënuara të fqinjëve. Por projekti me siguri nuk do të përfundojë për disa javë të tjera.
Me vështirësi në jetën e tyre, disa banorë thonë se nuk dëshirojnë të bëjnë më shumë sesa riparime rudimentare në shtëpitë e tyre, sepse ata presin konfIikt të përtërirë në pranverë.
“Unë po i riparoj këto dhoma në mënyrë që fëmijët e mi të kenë një dimër më të mirë. Të ndërtosh diçka më shumë do të ishte qesharake. Ju mund të shihni policinë në rrugë, kështu që nuk është e sigurt”, tha Geci. Vëllai i tij Gani shtoi, “Ne po mundohemi … në një farë mënyre të kalojmë këtë dimër, në mënyrë që të gjithë të mund të qëndrojmë të gjallë”.
Enver Xani, pronar i një depoje të madhe private të pajisur me materiale ndërtimi në qytetin afër Polacit, konfirmoi se “shitjet kanë qenë shumë të dobëta. Ata nuk kanë para. Gjithashtu, ata kanë frikë të fillojnë diçka të re.” Xani theksoi se të gjitha materialet janë blerë nga firmat e furnizimit të ndërtimeve në Serbi, sepse fabrikat në Kosovë janë asgjesuar. Pronarët serbë kohët e fundit rritën çmimet e tyre, shtoi ai, sepse “është biznes i mirë” për ta.
Geci, nga ana e tij, do të dëshironte të besonte se konfIikti ka përfunduar. Por ai dukej i pa bindur se ka përfunduar. “Serbët janë budaIIenj nëse nuk e shohin se Kosova nuk është pronë e tyre,” tha ai. “Ndoshta ata e kanë këtë ndjenjë që mund të fitojnë, sepse ata janë një fuqi e madhe. Por ata humbën në Slloveni, ata humbën në Bosnje dhe ata humbën në Kroaci.
” KAPITULLI: Gani Geci ulet në mesin e asaj që ka mbetur nga shtëpia e tij në Llaushë, Kosovë, e cila u shkatërrua gjatë një sulmi serb në muajin gusht.