Kur i përmendej emri, kishte edhe të tillë që dridheshin. Gani Krasniqi, që në Prishtinë dhe kudo në Kosovë njihet si Gani Kolovica, ka një karrierë famoze në fushën e Iuftërave private përmes stilit fer, e që ishte frymë e kohës së viteve 70.
Iufta fer nuk kishte pas vetes policë as shtet, por pas saj qëndronin besnikëria dhe rregullat e pashkruara që respektoheshin në përpikëri prej akterëve që rriheshin në vendin e caktuar.
Gani Kolovica me 30 vjet me beteja nuk ka dal kurrë humbës. Jeta e tij prej kampioni është përshkuar me një besnikëri të rrallë burri dhe pastërti njerëzore e kombëtare, që rrallë haset ndokund në botë.
Ja kishte ënda për fuqi, por atë nuk e vinte në shërbim të së keqes. Karriera e tij është një ekspozim burrëror në shërbim të njerëzve të pambrojtur, në shërbim të kombit dhe në mposhtje të së keqes.
Ishte ai që për herë të parë krijoi rend në korzonë e Prishtinës, duke ua treguar bandave serbe të kohës vendin në shëtitoren e Prishtinës dhe duke ua krijuar shqiptarëve sheshin kryesor në shëtitore.
Ishte ai që krijoi rend të ri ndëretnik në Prishtinë, ku serbët që trashëgonin fuqinë shtetërore të dhunës, u “pajtuan” nën grushtet e tij, të lëshojnë pe para njeriut të quajtur Gani Kolovica.
Afirmitetin më të madh e arriti në prag të vitit 1970, kur në parkun “Tok bahçe” të Prishtinës, rrahu Arkanin, i njohur si prijës i bandave serbe, e që vinte te dajallarët e vet në Prishtinë.
Përgjakja e Arkanit nga grushtet e fortë të Ganiut, këtij të fundit i dha epitetin e të pamposhturit. Dhe, që nga ai moment më bandat serbe të Prishtinës nuk e kishin fjalën kryesore si dikur…
Në vitet 1989-90 Gani Kolovica, kur edhe ndërroi shumë nga imazhi i dikurshëm, u kyç në mbrojtje të shkollës shqipe në Prishtinë, duke i pastruar oborret e shkollave nga huliganët që pengonin procesin mësimor shqip në arsimin paralel të Kosovës.
Atij sërish iu imponua zanati i vjetër: konfrontimi me huliganët, e që ata mendonin se tashmë ai ishte plakur. Për shumë vite Gani Kolovica ishte mbrojtje e shkollave shqipe në Prishtinë, gjë që e dinin pak njerëz.
Edhe aq më pak njerëz e dinin se ai ishte në listën e pagave të punëtorëve të arsimit, me pagë ta barabartë me arsimtarët. Pas kësaj kohe ai u bë pjesëtar i UÇK-së, në të cilën zyrtarisht ishte polic ushtarak.
Sot Gani Kolovica është invalid i Iuftës së UÇK-së dhe merr pension. Thotë se më i lumtur ishte në kohën kur mori pjesë në UÇK sesa sot. Për Gani Kolovicën dhe meritat në arsim e shumëçka tjetër është shkruar edhe në libra të ndryshëm.
“Kosovarja” kishte bërë një bisedë të gjatë me Gani Kolovicën: Jeta e tij e Iuftërave fer, që ishte frymë e kohës dhe fitoret nga ato beteja. Udhëtimet e tij për ta përballur fuqinë me ata që pretendonin se mund ta rrihnin kampionin e Kosovës e më gjerë në ish – Jugosllavi.
Gani Kolovica është një kapitull i pambyllur i një bote inteligjente e të fuqishme i dijes. Ka qenë nxënës i shkëlqyeshëm në shkollë dhe kurrë nuk ka shkaktuar incidente për qejfin e vet apo inatet e të tjerëve. Fuqinë e tij ia dedikoi gjithë jetën të mirës së popullit të vet.
Intervista e Gani Kolovicës
Të kanë njohur dikur edhe si “Gangsteri i Prishtinës”. Pse me këtë shprehje?
Ka qenë frymë e kohës të rriheshim fer. Ka qenë dyluftimi në vende të caktuara ku i kemi matur forcat. Krejt kjo ka ndodhur në rini. Vendi i dyluftimeve ka qenë parku “Tok bahçja” në Prishtinë. Aty jam rrahur edhe me Zhelko Razhnjtoviq – Arkanin e Beogradit. Ai i kishte dajallarët në Prishtinë dhe vinte shpesh nga Beogradi në Prishtinë. Ka qëndruar shumë në Prishtinë dhe e njihte mirë Prishtinën.
Si ndodhi dyluftimi me Arkanin?
Arkani kishte dëgjuar për mua që isha i fortë. Kjo nuk i pëlqente dhe donte ta ruante fuqinë kampione të të fortit çdo kund në Jugosllavi. E pengonte emri im dhe zhvillimi im si i fortë, sepse kjo, me gjasë, edhe e kishte kuptimin e nënshtrimit të serbëve të Prishtinës. Po të dilte dikush që e merrte primatin e më të fortit në Prishtinë do të ndryshonin gjërat, ashtu sikur edhe ndodhi në realitet.
Ai nuk më kishte llogaritur mua si të fortë në listën e tij të rrahjes dhe e kishte dërguar një shok timin për të kërkuar që të rriheshim fer, e unë e pranova. Ai i kishte marrë shokët e vet e unë me vete e kisha grupin tim, në të cilin bënin pjesë kryesisht vëllezërit dhe kushërinjtë e mi, sepse llogaritsha gjithmonë se nuk do më lënin në baltë në asnjë moment të vështirë të rrahjes.
Ja kemi nisur rrahjes në “Tok bahçe” dhe jemi rrahur gjysmë ore. E kam rrahur me grushte e shqelma saqë e kam lënë të përgjakur të tërin. Ishte shumë i fortë.
Kur e kam rrëzuar ai i ka mëshuar tokës me dorë në shenjë dorëzimi dhe më nuk i kam rënë grusht, sepse e pranoi humbjen. Pasi jemi ngritur në këmbë ia kemi zgjatur dorën njëri – tjetrit dhe ka mbaruar çdo gjë.
A ishte vështirë t’i dilje në dyluftim Arkanit?
Ka qenë guximi elementi i parë që kam dal në dyluftim me Arkanin. Por, ka qenë edhe etja për liri e shqiptarëve që më ka dhënë kurajë e guxim të bëj çdo gjë për lirinë tonë. Dikush duhej ta fillonte guximin dhe diku duhej të fillohej që ta shprehnim fuqinë tonë. Mënyrë tjetër aso kohe nuk kishte.
Ishim shumë të shkelur dhe ndiheshim keq. Nuk më pëlqente të ndiheshim të poshtëruar para serbëve.
Kjo më bënte të mos kisha frikë prej Arkanit e as prej asnjë serbi tjetër në Prishtinë, sepse kishte të tillë kapadainj, si, bie fjala, i quajturi Bane, që udhëhiqte bandat serbe kundër shqiptarëve.
A ndryshoi gjë në marrëdhëniet direkte fitorja ndaj Arkanit në Prishtinë?
Realiteti ishte – po. Për herë të parë publikisht u bë e qartë se një shqiptar rrahu një serb të fortë, që në Prishtinë njihej si kapadaiu i Prishtinës. Deri në atë kohë ai nëpër Prishtinë bënte çka donte dhe ia kishin frikën të gjithë.